شعر عربی خوانده شده:

این شعر منسوب به امیرالمؤمنین (علیه السلام) است که بعد از شهادت همسرشان حضرت زهرا (سلام الله علیها) سرودند.

نَفْسِي عَلَى زَفَرَاتِهَا مَحْبُوسَةٌ / یَا لَيْتَهَا خَرَجَتْ مَعَ الزَّفَرَاتِ‏

لَا خَيْرَ بَعْدَكِ فِي الْحَيَاةِ وَ إِنَّمَا / أَخْشَى مَخَافَةَ أَنْ تَطُولَ حَيَاتِي^[1]

جان من با ناله‏ هاى خود حبس شده / اى كاش جان من با ناله‏ هايم خارج مى ‏شد

بعد از تو خيرى در زندگانى نخواهد بود / فقط از خوف طولانى شدن زندگيم[بعد از تو] مي گريم‏

مَا لِي وَقَفْتُ عَلَى الْقُبُورِ مُسَلِّماً / قَبْرَ الْحَبِيبِ فَلَمْ يَرُدَّ جَوَابِي‏

أَ حَبِيبُ مَا لَكَ لَا تَرُدُّ جَوَابَنَا / أَ نَسِيتَ بَعْدِي خُلَّةَ الْأَحْبَابِ^[2]

مرا چه شده كه بر روى قبرها توقف مينمايم / و بر قبر دوست سلام ميكنم ولى او جواب سلام مرا رد نميكند

اى دوست تو را چه شده كه جواب سلام ما را رد نميكنى / آيا بعد از من دوستى دوستان را فراموش كردى

_^[1] مناقب آل ابی طالب، ج1، ص240

^[2] بحار الأنوار، ج43، ص217