ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد

کز از دست بخواهد شد پایان شکیبایی

ای درد تو اندر درمان در بستر ناکامی

وی یاد تو هم مونس در گوشه تنهایی

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم

لطف آنچه اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم

رخساره به کس ننمود آن شاهد مرجانی