محسن من

رفتی ندیدم رخت را گل مادر

رفتی ندیدی رخم را در آن ماتم

افتاده بودم کنار تو پشت در

محسن من

خاک غربت بر سرم شد بعد سقطت

بی تو دنیا بر سرم شد درد و مهنت

روز من شب گشته با این رفتن تو

با یکی ضرب لگد از

عزیز فؤادم

تویی داغ

الها اغثنی

دم من دمادم

رفتی چراغ شب حیدر و زهرا

مادر چرا اینچنین یکه و تنها

وای از غریبی نامت در این شبها

محسن من

من که هستم دختر خیر البریة

باب تو حید بود شیعه سریة

نور و گوهر آنچه در سلب علی بود

شد خموشان نور پنهان زین رذیة

خدایا جنینم، ندیدم جنینم

ز داغ جنایت، قتیلش بدیدم

رفت آنکه جرمی ندارد از این دنیا

دینش که داغم برایش شود دریا

نابود کس بعد تو از غمم جویا

محسن من

صورتش چون صورت من گشته نیلی

بر جنین پاره پاره ضرب سیلی

کی روا باشد و این قیامت

در دل من زنده باشد چون دلیلی

دلیل شهادت، ذبیح جنایت

محبان بگریید، ز غم تا قیامت

نیلی شده چشم من یوسف زهرا

برخیز و بنگر بدان سینه سینا

تا روز موعود تو را خوانمت برپا

مهدی من مهدی من